Anibersaryo tapos ang 15 taon

Tila baga napakabilis ng taon! Nobyembre 16 sa Binalonan, Pangasinan noon nang si babes at ako ay nagpakasal sa huwes.

Biruin mong, tatlong kilong lansones lamang ang tanging handa, isang kilo sa kay judge, isa kay vice mayor na tumayong ninong, at isa para sa bagong kasal! Napaka simpleng kasalan, pirmahan, bayaran ng P30.00 registration, pasalamatan at balik na sa romantikong paglilibot-libot ni haponesang di pa naikot ang buong kapaligiran ng Pangasinan. That was 15 years ago.

Last Friday, it was our 15th year wedding anniversary. The day passed without our celebration as it was not remembered nor noted in the calendar. Or it may be true that the wedding has not remained valued in our hearts after 15 years of ups and downs in their conjugal and family live. Hmmmmm..... di naman siguro!

This early morning, I wake up early but too early and cold to get up. I just tried meditating. It was at that time that I remember that November 16 has passed and it was our 15th wedding anniversary. Napaka ulyanin ko na rin ata. Ang mga hapon din naman, di na nga nagseselebreyt ng bertdey, di pa kinakalendaryo ang mga historikal na pangyayari sa buhay nila. Naks naman mrs ka! Tanda mo lang ata ang mga tamis at romansang di mo kayang itakwil sa iyong isipan!!!

Fifteen years ago, my wife and I were in Pinas until we visited Japan in 2004 with our only 5 kids . I went back to Philippines together with the 3 boys (my wife and the 2 girls remained) after a month of stay in Japan and came back in 2005. But that became a year of shift in our life as my wife was so strong to her desire to stay in Japan for good and not to go back to Pinas. Since that time, our married life stayed in Japan to this 15th year of our conjugal life.

Ganito pala, 12 taong pagsasamahan sa mainit na Pinas at 3 taon na ring samahan sa malamig na Japan. Pero naka 5 na kami sa Pinas noon pa. Bat dito sa malamig na Japan zero pa rin? Di ata epekteb ang romansahan sa lamig!! Oo nga naman. Maalala ko noong mga unang gabi ko dito sa malamig na Japan. Tinalo ng lamig ang init ng katawan ko noon. At umiiyak si manoy na di man lang makatayo upang lumusob sa kweba ng kadiliman. Hosmeng pakikipagbakbakan talaga noong mga unang araw, gabi at linggo noon. Kahit na rin ngayon, tila yata, agrabyado pa rin di manoy!!!! Oh my gulay!!! Zero ang Japan, 5 ang Pinas!!!!

Sige na nga! Labinlimang taong kasal! Limang anak! Isang asawa! At baket? Ilan ang gusto mo???

May my tribe increase!!